16 Οκτ 2009

83 ~ Shirley MacLaine: Η απόφαση

Η Νέα Υόρκη είναι το πιο κατάλληλο μέρος για να ξεπεράσεις μια απογοήτευση, μια αποτυχία ή ένα χωρισμό. Μερικοί τη βρίσκουν σκληρή και μοναχική πόλη. Για μένα είναι αναζωογονητική, κυρίως επειδή είναι αληθινή. Στη Νέα Υόρκη είσαι σίγουρος για τα όσα συμβαίνουν γύρω σου — καλά ή κακά. Δεν υπάρχει τρόπος να σκεπαστούν ή να μεταμφιεστούν. Τις βδομάδες που ακολούθησαν την επιστροφή μου, έπεσα με τα μούτρα σ' αυτή την έντονη ζωή της Νέας Υόρκης.

Πλησίαζαν Χριστούγεννα. Συναντιόμουν με φίλους, έκανα βόλτες στην Σούμπερτ Άλεϊ και χάζευα με τις ώρες τις βιτρίνες στα μαγαζιά της Μάντισον και Λέξιγκτον Άβενιους μέχρι να μου πονέσουν τα πόδια απ' το περπάτημα. Πήγαινα στο Σερεντίπιτι κι έτρωγα παγωμένη μόκα. Έψαχνα το παράρτημα πουκαμίσων του Μπλούμιγκντεϊλ. Πήγαινα με τα πόδια στο Βίλατζ ή και μέχρι την πλατεία Μπίγκμαν κι απολάμβανα τις μυρωδιές του Ιστ Ρίβερ το ηλιοβασίλεμα. Αργά το βράδυ περνούσα από τον «Ελέινς» στην Ογδοηκοστή Ογδόη Οδό και στη Δεύτερη Λεωφόρο, ίσα για να δω ποιοι ήταν μέσα.

Έμενα ως αργά τη νύχτα με τους φίλους μου τους δημοσιογράφους, που μετέφεραν όλες τις μικροειδήσεις που δεν μπορούσαν να δημοσιεύσουν. Πήγα σ' όλα τα βαρετά κουλτουριάρικα κοκτέιλ-πάρτι της Νέας Υόρκης κι έπειτα ξεκουραζόμουν ακούγοντας τους ταξιτζήδες να μου μιλούν για οτιδήποτε, απ' τον Δήμαρχο Λίντσεϊ ως τα διαστημόπλοια. Στεκόμουν στη γωνία πλάι στο μανάβικο, σε μια πόλη που δεν φυτρώνει ούτε τσουκνίδα κι άκουγα τις συζητήσεις σχετικά με ζουμερές ντομάτες, τρυφερές αγκινάρες και άλλα λαχανικά... Μ' άρεσε αυτή η αίσθηση της γειτονιάς, στη μεγάλη, βρόμικη, ανθρώπινη πόλη των οκτώ εκατομμυρίων.

Υποτίθεται πως είναι πόλη καταστροφική, αλλά ο γρήγορος, υγιής ρυθμός της μ' έκανε να ισορροπήσω και πάλι. Ήθελα να τα απολαύσω όλα: τη μυρωδιά πετρελαίου μέσα στα λεωφορεία, τα πλήθη που βγαίνουν απ' τον υπόγειο, τα τεράστια κτίρια, μνημεία του ανθρώπου της Νέας Υόρκης για τον εαυτό του. Ήθελα να καταβροχθίσω κάθε αστακό του Μέιν που μου σερβίριζαν και κάθε καλοψημένη μπριζόλα. Ήθελα να μείνω στο δωμάτιο μου βλέποντας τηλεόραση με τις ώρες και μασουλώντας γλυκά απ' τον αυτόματο πωλητή. Σε κανένα μέρος του κόσμου δεν λένε τόσες ειδήσεις στην τηλεόραση. Σε κανένα μέρος του κόσμου δεν μπορείς να αγοράσεις γλυκά κανέλλας ρίχνοντας ένα νόμισμα σε μια τρύπα στον τοίχο.

Η Νέα Υόρκη είναι κέντρο επικοινωνιών, είναι μια πόλη στην οποία είναι αδύνατον να πάψεις να επικοινωνείς. Αν πας ως τη γωνία ν' αγοράσεις ένα ψωμάκι, κατά πάσα πιθανότητα θα συναντήσεις και θα συζητήσεις με δυο τουλάχιστον ανθρώπους. Η Νέα Υόρκη είναι η μόνη πόλη που ξέρω στον κόσμο, στην οποία μπορείς να νιώθεις μοναχικός κι απελπισμένος στις εννιά η ώρα το πρωί καθώς πηγαίνεις για κουλούρι στου Κριστίντις κι επτά ώρες μετά να πίνεις άιρις κόφι στου Πι Τζι Κλαρκς μ' ένα τσούρμο φίλους που κονόμησες στο μεταξύ.

Αλλά μόλις πέρασαν αυτές οι πρώτες βδομάδες της επιστροφής μου άρχισα πάλι να νιώθω Αμερικανίδα. Περνούσα τα βράδια μου στο Ελέινς, κουβεντιάζοντας για το ποιος κοιμάται με ποιαν — μέχρι που άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους σοβαρότερα θέματα συζήτησης: τα προβλήματα στο Κεντ, ο ρατσισμός, ο συντηρητισμός του Ανώτατου Δικαστηρίου, οι κυβερνητικές επιθέσεις στην ελευθερία του Τύπου, η εγκληματικότητα, η απελευθέρωση των γυναικών και φυσικά το πιο «σκοτεινό» θέμα απ' όλα — το Βιετνάμ. Ένιωθα πως το να γυρίζεις πίσω στην Αμερική είναι σαν να επιστρέφεις πλάι σε κάποιον αγαπημένο, άρρωστο φίλο. Κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά.

Καινούργια κινηματογραφικά σενάρια πέφταν στα χέρια μου. Αλλά δεν αναφέρονταν σε τίποτα το πραγματικό. Ήταν σαν να μην είχαν καμιά σχέση με τον αληθινό κόσμο. Ήταν σαν να μην ήξεραν πια τι να δημιουργήσουν οι δημιουργικοί άνθρωποι κι οι ισχυροί του χρήματος δεν θέλαν να ασχοληθούν με τίποτα το συγκλονιστικό. Οι δημιουργοί άκουγαν συνέχεια πως οι παραγωγές σχετικά με τον πόλεμο δεν βρίσκαν χρηματοδότες, πως οι παραγωγές σχετικά με το κίνημα των γυναικών θα απωθούσαν τους άνδρες ακροατές και πως οι παραγωγές με κοινωνική σημασία δεν ενδιέφεραν το κοινό. Έμεναν μόνο το σεξ κι η βία — κι αν συνδύαζες αυτά τα δυο, τόσο το καλύτερο.

Το πρόβλημα ήταν πως όση βία και να 'δειxνες, δεν μπορούσες να συναγωνιστείς τις Ειδήσεις των Επτά. Και το σεξ στις ταινίες ίσως να σ' οδηγούσε ως το Ανώτατο Δικαστήριο. Μ' άλλα λόγια ήμασταν σε αδιέξοδο. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε στον κινηματογράφο και την τηλεόραση ήταν στενά συνδεδεμένα με τα προβλήματα μας σαν xώρα. Μέxρι να βελτιωθούν οι κοινωνικές μας αξίες, δεν θα βελτιωνόταν ούτε ο κινηματογράφος, ούτε η τηλεόραση.

Πήρα μια απόφαση. Πλησίαζαν οι προεδρικές εκλογές, ήθελα να βοηθήσω ν' αλλάξουν τα πράγματα κι ο μόνος τρόπος να το καταφέρω ήταν μέσα από την πολιτική. Δεν ήθελα να ανακατευτώ με τα πολιτικά αλλά ένιωθα πως είχα υποχρέωση να το κάνω. θα δούλευα για κάποιον υποψήφιο που δεν θα φοβόταν να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, την τωρινή μας κατάσταση — όσο άσχημη κι αν ήταν.
Σίρλεϋ Μακ Λαίην (1934)



* Το αυτοβιογραφικό κείμενο είναι από το βιβλίο
της Σίρλεϋ Μακ Λαίην Το μεγάλο ταξίδι
εκδ. Κάκτος, 1986
*Μετάφραση: Μανίνα Ζουμπουλάκη
* Φωτογραφίες: born-today.com, transdiffusion.org

Ετικέτες , ,